John Gorka heeft een grote schare fans in Europa. Zo gauw een optreden
bekend wordt gemaakt, komen er reacties uit alle windstreken. Vragen
wanneer hij nu weer eens naar de UK of andere ons omringende landen
komt. Sommigen laten zich niet uit het veld slaan en gaan over tot
het leggen van contact met de In the Woods burelen. Waardoor het soms
lijkt of het concertpodium uitgroeit tot een reisbureau. Want Lage
Vuursche is niet alleen moeilijk uit te spreken voor anderstaligen,
maar zie er maar eens te komen. Maar met enige assistentie resulteerde
het deze keer ook weer in bezoekers uit zowel Duitsland, België en
de Uk. Deze belangstelling lijkt ogenschijnlijk geheel in tegenstelling
tot de af en toe stotterende en zeer bescheiden persoon die Gorka
is. Relativering zou een begrip kunnen zijn die deze voormalig student
filosofie heeft uitgevonden. Toeren doet hij op bescheiden schaal
en nooit langer dan enkele dagen achtereen, omdat hij niet te lang
bij zijn gezin vandaan wil zijn. Hij vertelde dat zich kon herinneren
dat toen hij vroeger soms zes weken aan een stuk toerde, hij er zowel
fysiek als geestelijk last van kreeg. Het cruciale moment leek altijd
bij de tiende dag van de tour te liggen. John heeft inmiddels een
flink oeuvre opgebouwd en werkt eigenlijk zonder setlist en zoals
hij dat zelf omschrijft “Lives in the moment”, dat kan ook heel goed
omdat als hij iets over verzoeknummers zegt, er uit de zaal gelijk
een veelheid aan verzoeken op hem af komt. Echter vlak voor de show
ontdekte hij ons archief en ging checken wat hij de vorige keer had
gespeeld bij ons en ging toen een setlist maken met als uitgangspunt
zo weinig mogelijk doublures. Dat werkte niet goed voor hem, hij zelf
weet het aan een teveel aan koffie. Maar na een echte Gorka introductie
over een man in Philadelphia, ten tijde dat John daar werkte als bloemenverkoper
na afronding van zijn studie filosofie, die auto’s hielp parkeren.
En dat deze man zowel gewenst, maar ook als dit niet gewenst was,
zijn taak vol enthousiasme bleef uitvoeren. Je ziet het voor je als
|
|
Gorka
het verteld. Dit was de inleiding voor de song “The Sentinel”, waarvan
hij opeens de tekst kwijt was. Dit gebeurde nog een keer bij een nieuw
nummer wat op het nog te verschijnen album in februari 2014 zal komen
te staan. Gorka is de eerste om zijn vermogen tot relativeren en ironie
over zijn functioneren in te zetten, door bij verschillende songs
te melden: “Ik ga nu een nummer doen, dat ik wel ken”. Overigens zegde
hij toe de betreffende song “Thirstier wind” in de pauze te gaan bestuderen
en het in de tweede set alsnog te spelen, iets wat hij vol verve deed.
Hij nam ons mee in een stukje educatie over de gitaar en hoe en waarom
hij het op zijn manier deed, iets wat hij nogmaals deed bij de uitleg
over zijn Nederlandse G- Sharp gitaar. Zijn beheersing van het instrument
is ogenschijnlijk nonchalant, maar razend knap. Dat ogenschijnlijk
nonchalante zou als metafoor kunnen dienen voor Gorka’s persoonlijkheid
en optredens. Zijn soms licht verwarde en daarmee charmante verschijning,
zet je regelmatig op het verkeerde been. Met zijn vlijmscherpe observaties
en reacties op het publiek. Het gesprek wat hij deels met zichzelf
en deels met het publiek voert over het verzoek voor een “langzame,
negatieve song”, laat een man zien die weet wat hij teweeg kan brengen
op een podium. En of het nu gaat over de wind die na een lange winter
in zijn woonplaats the Twin Cities, de sneeuw eindelijk doet verdwijnen
en daarmee het voorjaar in luidt, of over zijn Italiaanse wortels.
Er zit naast ernst altijd een twist in zijn teksten. Enkele intro’s
waren weer bijzonder. Alvorens de stevige blues in te zetten getiteld
“Lightin’ blues, krijgen we een heel referaat over het feit dat het
niet gaat over Lightnin’Hopkins, maar dat deze wel een all time favorite
van hem is en hij bovendien laatst op weg naar huis van een gig in
Texas zijn geboorteplaats heeft bezocht, om vervolgens een blues in
te zetten die over bliksem gaat. Wanneer hij als intro op de gospel
getinte song “Good |
|
Noise”,
vertelt over zijn ontmoeting met de grote Pop Staples, krijg je aardig
zicht op hoe deze man zich beweegt in het leven. Uitgenodigd voor
een muziekfestival in de UK, kan hij de nacht ervoor de slaap niet
vatten en besluit om daar aan de bar beneden iets aan te doen. Aan
de bar ontmoet hij Pops. Na zijn eerste opwinding van de ontmoeting
met deze grootheid, vangen ze een conversatie aan en constateren een
gemeenschappelijk probleem, namelijk dat beiden niet kunnen slapen.
Als de conversatie vordert wordt Pops al snel slaperig en verdwijnt
naar zijn kamer. Gorka constateert niet dat hij slaapverwekkend is,
maar dat hij Pops geholpen heeft. Deze positieve interpretatie levert
overigens wel een gezamenlijk ontbijt op en samenwerking voor het
gospelnummer wat John al lang wilde schrijven. Waar Pops later nog
over belt om hem te complimenteren met het resultaat. “Toen hij me
belde, stond mijn album op”, verteld John met zijn karakteristieke
schitteroogjes. Voor de encore had hij een song over zijn inmiddels
zestienjarige zoon, die zo vermeldde hij net zijn rijbewijs had gehaald,
nog een baby was. Zoals alleen Gorka dit kan zet hij in enkele zinnen
het leven van ouders met een baby neer. Als hij stil is en slaapt
is het een engel, als hij begint te schreeuwen en drammen lijkt hij
op Charles Bronson, nog zonder snor maar daar werkt hij aan. Na wat
opstartproblemen was John weer terug zoals we hem kennen een “grand
cru”, die alleen maar lekkerder wordt. Voor enkele diehards speelde
hij nog een verzoek wat hij op het podium had toegezegd, volledig
akoestisch op de rand van het podium, met alleen de kerstboom als
achtergrondverlichting We nemen afscheid van een jaar met louter hoogtepunten.
De kerstaankleding versterkt gevoelens van afscheid en melancholie
en dan is het niet gek als je op weg naar huis iemand ziet lopen die
je in de nevelen denkt te herkennen van vroeger. In ieder geval leek
het haar hetzelfde. |